Η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο

Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) δημοσίευσε πρόσφατα την 16η κατά σειρά ετήσια έκθεσή του για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως*. Ο ογκώδης αυτός φάκελος άνω των 500 σελίδων παρουσιάζει συνοπτικά τις εξελίξεις γύρω από ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε περισσότερες από 70 χώρες τόσο σε ηπειρωτικό όσο και περιφερειακό επίπεδο.

Η συγκεκριμένη έκθεση είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο γιατί προβληματίζει και ευαισθητοποιεί την κοινή γνώμη αλλά και επειδή αποτελεί μοχλό πίεσης για λογοδοσία των ισχυρών του κόσμου. Φυσικά στον κατάλογο των ισχυρών δεν θα πρέπει να περιλαμβάνονται μόνο η αμερικανική ηγεσία ή οι υπόλοιπες δυνάμεις που κατέχουν σημαντικό ρόλο στην διεθνή σκακιέρα. Διάφορες άλλες πολιτικοοικονομικές ηγεσίες και ελίτ τόσο στον ανεπτυγμένο κόσμο όσο και στον αναπτυσσόμενο (βλέπε Αφρικανικά και άλλα κράτη) που λυμαίνονται την εξουσία (δημοκρατική ή απολυταρχική) κατά τρόπο βάναυσο και κατά των συμφερόντων των λαών αποτελούν επίσης πηγές καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συνεπώς ο ετήσιος αυτός απολογισμός περιλαμβάνει (όπως άλλωστε όφειλε) και τα δύο επίπεδα κατάχρησης εξουσίας και καταστρατήγησης των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Από το σύνολο της έκθεσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλούν οι αναφορές για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ. Η έκθεση κατηγορεί την Κυβέρνηση Bush για υποκριτική ρητορεία περί αμερικανικής προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για πρακτική του «εφαρμόστε αυτό που λέω, όχι αυτό που κάνω». Κάνει λόγο για σωρεία -και όχι μεμονωμένα παραδείγματα- καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκτεταμένη χρήση βασανιστηρίων σε όλα τα επίπεδα. Η αντίδραση του Λευκού Οίκου για τις εν λόγω κατηγορίες, που δεν άργησε να έρθει, μεταξύ άλλων καταλογίζει πολιτικό καιροσκοπισμό στην Οργάνωση, σημειώνοντας ότι η έκθεση βασίζεται σε «πολιτικά κίνητρα» και όχι σε «πραγματικά γεγονότα». Ο Kenneth Roth, από την πλευρά του Παρατηρητηρίου, απαντά ότι στον αγώνα τους ενάντια στην τρομοκρατία οι ΗΠΑ (και άλλες χώρες μεταξύ αυτών και η Μ. Βρετανία) χρησιμοποιούν μη νόμιμα μέσα καταστέλλοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Όσο αφορά τα ζητήματα εντός ευρωπαϊκών συνόρων μεγάλης σημασίας είναι οι αναφορές στη «βοήθεια» που παρέχεται από την Μ. Βρετανία στην ανωτέρω αμερικανική πολιτική. Πιο συγκεκριμένα, η Βρετανική Κυβέρνηση επικρίνεται επειδή αποστέλλει υπόπτους για τρομοκρατία σε κράτη όπου τα βασανιστήρια κρατουμένων είναι πρακτική. Γενικότερα δε, η Ευρωπαϊκή Ένωση καταγγέλλεται λόγω των μεθόδων μυστικής διπλωματίας και εμπορικών πρακτικών στη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική.

Όσο αφορά την γειτονική Τουρκία, λόγος γίνεται για μικτές εξελίξεις γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Από την μια πλευρά η Κυβέρνηση Ερντογάν δείχνει διάθεση για μεταρρυθμίσεις που θα κινούνταν στα πλαίσια της προάσπισης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, και από την άλλη, εμπόδιο σε αυτήν αποτελούν διάφορα αντιδραστικά στοιχεία στις τάξεις της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και του στρατού που εξακολουθούν να μπλοκάρουν την πορεία της χώρας. Ελάχιστη πάντως πρόοδος καταγράφεται στους τομείς της ελευθερίας έκφρασης (πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση του Ορχάν Παμούκ, η οποία βαίνει σε αίσιο τέλος, αφού η δίωξή του σταμάτησε μετά την ευρωπαϊκή κατακραυγή) και των γλωσσικών δικαιωμάτων στους κόλπους της κουρδικής μειονότητας. Τέλος, από πλευράς τους, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα καταγγέλλονται για τις δικές τους «αμαρτίες», ενώ αναφορές γίνονται σε εξελίξεις σε αρκετά απολυταρχικά καθεστώτα του αναπτυσσόμενου κόσμου που εξακολουθούν να καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Συνεπώς ο αναγνώστης της συγκεκριμένης έκθεσης με δυσκολία θα μπορούσε να διατηρήσει την αισιοδοξία του για την υπάρχουσα κατάσταση της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, επιτακτική κρίνεται η ανάγκη να θυμηθούμε τα λόγια του φιλειρηνιστή Μαχάτμα Γκάντι: “δεν θα πρέπει να χάνουμε την πίστη μας στην ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα είναι ένας ωκεανό, κι αν μερικές σταγόνες του ωκεανού είναι βρώμικες, αυτό δεν κάνει τον ωκεανό βρώμικο». Όπως άλλωστε συνήθιζε να λέει ο πολιτικός φιλόσοφος Edmund Burke “Το μόνο πράγμα που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί άνθρωποι”.

* Πληροφορίες για το Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) καθώς και το πλήρες κείμενο της έκθεσης μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα: http://www.hrw.org/

Εφημερίδα "Πολίτης της Θράκης"

www.politis-thrakis.gr

Όταν δυστυχώς τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα

Είναι γνωστό ότι η διεθνής κοινότητα, με πρωτεύοντα παράγοντα τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, υπό το πρίσμα πάντα της σύγχρονης αυτοκρατορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στην έγκαιρη διάγνωση, πρόγνωση και έντονη αντιμετώπιση των διεθνών κρίσεων. Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα η γενοκτονία στην Ρουάντα, όπου σε λιγότερο από 4 μήνες (από τον Απρίλιο έως τον Ιούλιο 1994) συντελέστηκε μια γενοκτονία περίπου ενός εκατομμυρίων ανθρώπων, αφήνοντας άφωνη, αλλά συγχρόνως και άπραγη, την διεθνή κοινότητα.

Έκτοτε πολλοί ήταν εκείνοι, μεταξύ αυτών και ο σημερινός Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, που όρθωσαν την φωνή τους διατυμπανίζοντας πως η διεθνής κοινότητα οφείλει αφενός να αναγνωρίσει τις ευθύνες της και αφετέρου να δράσει πιο συλλογικά και υπεύθυνα, ώστε να αποφευχθεί στο μέλλον οποιαδήποτε παρόμοια τραγωδία. Από την θεωρία βεβαίως στην πράξη πάντοτε εμφανίζονται κενά, στην περίπτωση όμως της απώλειας τόσων ανθρώπινων ζωών είναι επιτακτική η ανάγκη στροφής 180 μοιρών.

Μετά από δέκα και πλέον χρόνων μνήμης των θυμάτων στην Ρουάντα –αλλά και τόσων άλλων καταστροφικών παραλείψεων της διεθνούς κοινότητας- μια νέα γενοκτονία συντελείται. Στις δυτικές περιοχές του Σουδάν, με επίκεντρο το Νταρφούρ μαίνεται ένας πόλεμος, που έχει –από καιρό- πάρει διαστάσεις γενοκτονίας. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι εξαναγκάστηκαν σε φυγή για να αποφύγουν την σφαγή, ο ακριβής αριθμός των νεκρών παραμένει άγνωστος, ενώ οι καταγγελίες για βιασμούς και βασανιστήρια ακόμη και μικρών παιδιών έρχονται από κάθε κατεύθυνση. Ούτε λόγος φυσικά για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν στην δημοσιότητα οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» αυτήν την στιγμή περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι χρειάζονται επειγόντως τρόφιμα και ιατροφαρμακευτική βοήθεια.

Το τεράστιο αυτό έγκλημα, μια γενοκτονία σε «αργή κίνηση», για μια ακόμη φορά, αφήνει την διεθνή κοινότητα σε ρόλο απλού παρατηρητή μην έχοντας την δύναμη ή καλύτερα την βούληση να εξασφαλίσει τον τερματισμό της βίας. Για πόσο ακόμη δεν θα μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος και θα γινόμαστε συνένοχοι με την σιωπή μας;

Εφημερίδα "Πολίτης της Θράκης"

www.politis-thrakis.gr

Από την αρπαγή της Ευρώπης… στην αρπαγή των προσωπικών δεδομένων

Πρόσφατα οι Ευρωπαίοι Υπουργοί Εσωτερικών και Δικαιοσύνης συμφώνησαν στην αποθήκευση στοιχείων των τηλεφωνικών και ηλεκτρονικών επικοινωνιών στο πλαίσιο των μέτρων κατά της τρομοκρατίας. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών θα έχουν την υποχρέωση (όχι απλώς το δικαίωμα) να αποθηκεύουν την πηγή και τον αποδέκτη κάθε τηλεφωνικής κλήσης, γραπτού μηνύματος και e-mail.

Κατανοώ βεβαίως ότι η τρομοκρατία έχει απλώσει τα πλοκάμια της και ότι η Ευρώπη δέχεται συνεχείς αμερικανικές πιέσεις για την καταπολέμησή της ακόμη και με αντιδημοκρατικά μέσα. Εκείνο όμως που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι γιατί όλοι οι φιλήσυχοι και ανυποψίαστοι Ευρωπαίοι θα πρέπει να υποστούν όλη αυτήν την μεθοδευμένη παρακολούθηση.

Δεν ξέρω επίσης ποιο είναι χειρότερο: Ότι ένα ολόκληρο πλέγμα παρακολούθησης αρχίζει να αιωρείται στον ευρωπαϊκό αιθέρα; Ότι σε παρακολουθούν και το ξέρεις; Ή ότι οι ίδιοι θα κληθούμε να πληρώσουμε αυτήν την παρακολούθηση; Γιατί σύμφωνα με την απόφαση, τα έξοδα για το «ηλεκτρονικό φακέλωμα» θα τα καταβάλλουν οι ίδιοι οι πολίτες, ενώ οι τηλεφωνικές εταιρείες θα μπορούν να εκμεταλλεύονται τα στοιχεία με στόχο το κέρδος!

Μπορεί να σκεφτεί κάποιος: «αφού δεν έχω τίποτα να κρύψω, και αν το μέτρο μπορεί να συμβάλει στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, εμένα τι με πειράζει;». Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό, αλλά πρόκειται περί γενικευμένου κινδύνου κατά των προσωπικών δεδομένων, μιας και άπτεται του οργουελιανού Μεγάλου Αδελφού, και της κατάργησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την παρακολούθηση κάθε κοινωνικής δραστηριότητας.

Και στο παρελθόν υπήρξε παρακολούθηση… και όντως από τον «χαφιέ» και τον περιπτερά που κάρφωνε την επιλογή της εφημερίδας περάσαμε σε νέου είδους παρακολούθησης, πιο αυτοματοποιημένης. Μέγιστη διαφορά: υποτίθεται ότι ζούμε σε δημοκρατία, υποτίθεται ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται σεβαστά! Εξάλλου η νέου είδους παρακολούθηση, η τεχνολογική, είναι αδυσώπητη, αποτελώντας ένα σύγχρονο κουτί της Πανδώρας, το οποίο οι Αμερικανοί, μέσω κυρίως του FBI, και τόσων άλλων γνωστών ή κρυφών συστημάτων παρακολούθησης, έχουν ανοίξει από καιρό. Γιατί όμως και οι Ευρωπαίοι πρέπει να πράξουν το ίδιο; Αυτή είναι η ήπια δύναμη της Ευρώπης; Έτσι οραματιζόμαστε το μέλλον της ηπείρου μας;

Η Μακιαβελική λογική ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (στην προκειμένη περίπτωση: καταπολεμούμε την τρομοκρατία με όποιο κόστος, ακόμη και με παραβίαση των προσωπικών δεδομένων) προκαλείται κυρίως λόγω Βρετανικής πίεσης, μετά και το τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο. Η τρομοκρατία έχει γίνει ο αόρατος εχθρός και στο όνομα της πάταξής της τα θεμελιώδη δικαιώματα συνεχώς συρρικνώνονται. Αυτή ήταν η τακτική της Αμερικής έως σήμερα, αυτή σταδιακά κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη.

Και η τελευταία ελπίδα χάθηκε μετά την υπερψήφιση της οδηγίας από το Ευρωκοινοβούλιο, με ευρύτατη μάλιστα πλειοψηφία, η οποία διαμορφώθηκε μετά από σύμπραξη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, παρά τις σφοδρότατες αντιδράσεις των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το Ευρωκοινοβούλιο που στο παρελθόν επέδειξε σοβαρότητα, σεβόμενο τις αξίες του απαραβίαστου της ιδιωτικής ζωής, με την απόφασή του αυτή βάζει την τελική υπογραφή στο ευρω-φακέλωμα. Και ενώ η 10η Δεκεμβρίου αποτέλεσε την 57η επέτειο της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα ανθρώπινα δικαιώματα ακόμη και στην ίδια την Ε.Ε. (πρωτοπόρου υποτίθεται της προάσπισής τους) διακυβεύονται με τέτοιου είδους αποφάσεις. Η 14η Δεκεμβρίου (ημέρα υπερψήφισης της οδηγίας) αποτελεί ένα πισωγύρισμα της Δημοκρατίας στην Ευρώπη. «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ξεπουλήθηκε φθηνά», δήλωσε ο Άλβαρο του κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών και μετά λύπης μου τείνω να συμφωνήσω μαζί του.

Ενδιαφέρον προκαλεί και η συμμετοχή από ελληνικής πλευράς, αφού οι Χατζηδάκης, Γκλαβάκης, Τρακατέλης και Βακάλης (Ν.Δ.) υπερψήφισαν την οδηγία. Από την άλλη, οι Ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και ο Καρατζαφέρης (ΛΑΟΣ), μαζί με τους Βαρβιτσιώτη, Σαμαρά, Μαυρομμάτη και Κράτσα (ΝΔ) καταψήφισαν. Μάλιστα, ο κ. Βαρβιτσιώτης τόνισε ότι με την απόφαση ανοίγει «μια μεγάλη ρωγμή στις προσωπικές ελευθερίες με οδυνηρές συνέπειες» και υπενθύμισε την φράση του Βενιαμίν Φραγκλίνου, ότι «όσοι εκχωρούν μέρος των δικαιωμάτων τους και των ελευθεριών τους με σκοπό μια παροδική αίσθηση ασφάλειας, δεν δικαιούνται τίποτα από τα δύο». Οι υπόλοιποι Έλληνες Ευρωβουλευτές είτε ήταν απόντες είτε απείχαν της ψηφοφορίας. Αυτά περί Ελληνικής πλευράς, προς γνώση και συμμόρφωση!

Ας ελπίσουμε ότι κάποτε η Αριστοτελική φρόνηση θα κυριέψει τους Ευρωπαίους πολιτικούς. Ως τότε καλή παρακολούθηση σε όλους!

Μια και οι Οργουελικές προφητείες φαίνονται να επιβεβαιώνονται για άλλη μια φορά, θα συνιστούσα σε όλους να διαβάσουν (ή να ξαναδιαβάσουν) το αριστούργημα του Όργουελ, 1984, να δουν (ή να ξαναδούν) την ομώνυμη ταινία…

Στίχοι της εβδομάδας: “φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα…” και “ήρεμα, ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης…”

Εφημερίδα "Πολίτης της Θράκης"

www.politis-thrakis.gr

Πόσο κοστίζει η ελευθερία έκφρασης στην Τουρκία;

Ο Ορχάν Παμούκ, ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους Τούρκους συγγραφείς, που χαίρει μεγάλης εκτίμησης στο αναγνωστικό κοινό και τους διανοούμενους της Δυτικής Ευρώπης και της Τουρκίας, έχει στο ενεργητικό του πολυάριθμα έργα. Δείγμα μόνο των προαναφερθέντων είναι το γεγονός ότι υπήρξε ένας από τους επικρατέστερους υποψηφίους για το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005, το οποίο τελικά απονεμήθηκε στον μεγαλύτερο εν ζωή Βρετανό θεατράνθρωπο Χάρολντ Πίντερ.

Παρ’ όλα αυτά στις 16 Δεκεμβρίου ξεκινά η δίκη του, στην χώρα του. Η παραπομπή του σε δίκη γίνεται βάσει του πολυσυζητημένου για περιορισμό της ελευθερίας έκφρασης άρθρου 301 του πρόσφατα αναθεωρημένου ποινικού κώδικα (που σημειωτέον αναθεωρήθηκε ώστε η Τουρκία να συμμορφωθεί με τα διεθνή πρότυπα και για να εκπληρώσει τις προϋποθέσεις για ένταξη στην ΕΕ), «για εξύβριση της τουρκικής ταυτότητας», επειδή αναφέρθηκε στη σφαγή των Αρμενίων το 1915.

Συγκεκριμένα, ο Παμούκ είχε δηλώσει τον περασμένο Φεβρουάριο στο ένθετο περιοδικό «Das Magazine» της ελβετικής εφημερίδας «Tages Anzeiger» ότι «30.000 Κούρδοι και ένα εκατομμύριο Αρμένιοι σκοτώθηκαν σε εδάφη της Τουρκίας και κανείς, παρά μόνο εγώ, τολμώ και μιλάω γι' αυτό».

Σε δηλώσεις του αργότερα στο CNN Turk μεταξύ άλλων τόνισε: «Δεν είπα ούτε ότι "οι Τούρκοι σκότωσαν τους Αρμένιους" ούτε ότι "εμείς τους σκοτώσαμε" και δεν μίλησα ποτέ για γενοκτονία», υποστηρίζοντας ότι οι «επίμαχες» φράσεις του διαστρεβλώθηκαν. Γιατί ο ίδιος επέλεξε να αναφερθεί σε αυτά τα γεγονότα και κατόπιν να δώσει διευκρινίσεις είναι πιθανόν ένα ζήτημα. Εκείνο όμως που έχει συμβολική (και όχι μόνο) σημασία είναι η παραπομπή του σε δίκη.

Η υπόθεση μάλιστα αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον μετά και την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να συγκροτήσει πενταμελή αντιπροσωπεία που θα παρακολουθήσει με το καθεστώς του παρατηρητή την δίκη. Σε προηγούμενη, σχετική με το θέμα, απόφασή του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε ζητήσει από την Τουρκική κυβέρνηση την άρση των κατηγοριών κατά του Παμούκ, κάτι που δυστυχώς δεν εισακούσθηκε.

Το ζήτημα προκύπτει απ’ το ότι η γείτονα δεν αναγνωρίζει ως ιστορικό γεγονός τις σφαγές των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, που από το 1915 ως το 1917 κόστισαν το θάνατο σε ενάμιση εκατομμύριο Αρμένιους και απορρίπτει κατηγορηματικά τη θέση ότι επρόκειτο για γενοκτονία. Προκύπτει όμως και από το γεγονός ότι η Τουρκία δεν έχει συμφιλιωθεί, δυστυχώς, έως σήμερα με τα λάθη του παρελθόντος. Και ενώ ως όφειλε να επιτρέπει τουλάχιστον έναν δημόσιο διάλογο για το ζήτημα της γενοκτονίας των Αρμενίων, τουναντίον παραπέμπει σε δίκη όσους μιλούν ανοιχτά για το ζήτημα, στηριζόμενη στο άρθρο 301 περί «εξύβρισης της τουρκικής ταυτότητας».

Είναι βεβαίως βαθύτερο το ζήτημα, μιας και άπτεται της ελευθερίας έκφρασης καθώς και της αποδοχής των ιστορικών γεγονότων. Πρόσφατες δημοσιεύσεις, στην δυτική Ευρώπη, που επιχειρούσαν να αποποιήσουν την Ναζιστική θηριωδία του Ολοκαυτώματος είχαν ως αποτέλεσμα την καταδίκη των συγγραφέων. Εκεί βλέπετε η αποδοχή των ιστορικών καταστροφικών εγκλημάτων είναι επιβεβλημένη. Στην γείτονα όμως ούτε λόγος για την γενοκτονία των Αρμενίων. Ή μάλλον όπου λόγος, πίπτει δίκη! Και βεβαίως ο παραλληλισμός αυτός μπορεί να είναι εν πολλοίς απλοϊκός, επιπόλαιος και άστοχος, υποκρύπτει όμως μια ένδειξη ότι κάποια πρόοδος όσο αφορά την ελευθερία έκφρασης πρέπει να επέλθει στην Τουρκία.

Με την παραπομπή εξάλλου του Παμούκ σε δίκη θεωρώ ότι οι επικριτές της Τουρκίας στην δυτική Ευρώπη βρίσκουν, για μια ακόμη φορά, πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω επικριτικά σχόλια, την στιγμή που οι δημοσκοπήσεις για την έναρξη των διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση τον περασμένο Δεκέμβριο έδειχναν πως σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες (μεταξύ αυτών η Γαλλία και η Ολλανδία) οι πολίτες είναι ενάντια στην Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.

Και τέλος, για να ξεκαθαρίσω κάτι, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι σήμερα στην Ελλάδα, αντιλαμβάνομαι την Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας ως επιθυμητή, όταν, εάν και εφόσον βεβαίως τηρούνται όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις και τα κριτήρια, μιας και η διαπραγματευτική περίοδος, μεταξύ άλλων, θα συμβάλλει στον εκδημοκρατισμό της χώρας. Απλώς, και πάλι, επιβεβαιώνεται ότι ο δρόμος της Τουρκίας προς την Ευρώπη θα είναι μακρύς…

Δεν έχω διαβάσει ακόμη κάποιο από τα βιβλία του Ορχάν Παμούκ αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι σύντομα θα το πράξω.

Θα παρότρυνα πάντως ανεπιφύλακτα σε όλους να δουν (ή να ξαναδούν) την ταινία- αριστούργημα, Αραράτ, του (αρμενικής καταγωγής) σκηνοθέτη Ατόμ Εγκογιάν [σημειωτέον ότι η προβολή της ταινίας είχε προκαλέσει αναστάτωση στην Τουρκία και η προβολή της είχε απαγορευθεί παρά την διαφορετική γνώμη του Τούρκου Υπουργού Πολιτισμού]. «Θεωρώ ότι η ταινία λέει ξεκάθαρα πως δεν μπορείς να κρίνεις το σημερινό άνθρωπο από ενέργειες ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια. Μπορείς, όμως, να κρίνεις ένα καθεστώς. Και είναι άξιο απορίας πως αυτό το καθεστώς εξακολουθεί να λέει ψέματα στο λαό του εδώ και 87 χρόνια», είχε δηλώσει ο σκηνοθέτης σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ όταν η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στη χώρα μας.

Εφημερίδα "Πολίτης της Θράκης"

www.politis-thrakis.gr